Die tekst vergat ik meteen toen de
donkere expositieruimtes me opslokten. Sommige video's lijken op de
verwarrende net-niet-echt-dromen uit je je halfslaap. 'Nine Attempts
to Achieve Immortality' is dan weer een zelfportret dat aan de ribben
blijft kleven. Letterlijk. Viola ademt negen keer diep in om zijn
adem daarna in te houden – en als toeschouwer ga je ondanks jezelf
meedoen. De hele video uitkijken is een uitputtingsslag.
De verwijzingen naar de
kunstgeschiedenis zijn in Viola's werk nooit ver weg. 'The Quintet of
the Astonished' kan zo een detail zijn uit een passieschilderij van
een Vlaamse primitief, dat zachtjes evolueert naar grimassen in
close-up à la Bosch.
Zo dwaal ik van de ene donkere zaal naar de andere en raak ik zoetjesaan overgeprikkeld. Ik struikel bijna over de benen van een suppoost, die me met een zaklamp in het gezicht schijnt. Het prototype van de Parijse museumbewaker: groot, zwart en strak in het pak. Beleefd wijst hij me de weg naar het vervolg van de expositie 'daar beneden, dat is mijn favoriete deel.'
Denis heet hij, en hij vindt het werk
best interessant. 'Al heb ik geen idee waar het eigenlijk over gaat.
Over het leven? Ik weet het niet hoor, ik vind die video's gewoon
mooi om naar te kijken.'
Vond, corrigeert hij zichzelf.
'Ondertussen heb ik het al wel gezien. Het is hier zo donker. Ik kan
niet wachten om weer naar te buiten te kunnen, de zon in.'
Ik verken Denis' favoriete deel van de
tentoonstelling, waar de meest epische video's te zien zijn. Beelden
van omgekeerd stromend water, woekerende vlammen en dwalende groepen
van eenlingen. Viola's werk zet de poorten van mijn perceptie wagenwijd open
maar is tegelijk een aanslag op mijn zintuigen. Ik snak er ook naar de zon in te gaan.
Met dank aan: http://www.deburen.eu/nl/parijs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten